Πώς ζω το Πάσχα
“Από μικρός θυμάμαι ότι το Πάσχα άρχιζε στο σπίτι μας μετά την Καθαρή Δευτέρα. Η μαμά προσπαθούσε να μας κάνει όλους να νηστέψουμε αλλά μάταια. Όταν άρχιζε να κοντοζυγώνει το Πάσχα, αρχίζαμε να καθαρίζουμε τις πύλες, να βγάζουμε τα χόρτα, να ασπρίζουμε τα μπεντένια και τα σκαλοπάτια της αυλής.
Τη Μεγάλη Βδομάδα η μαμά άρχιζε να φτιάχνει τις κουλούρες και τα κουλουράκια, μοσχομύριζε το χωριό. Σε εμάς τα παιδιά έφτιαχνε κουτσουνάκια, μικρές κουλούρες. Τη Μ. Παρασκευή σφάζουμε τα αρνιά, το Σάββατο της Ανάστασης πηγαίνουμε όλοι μαζί στην εκκλησία να ακούσουμε τη λειτουργία. Μετά φτάνει η αγαπημένη μου ώρα για την τέλεια μαγειρίτσα της μαμάς. Αφού τελειώσουμε το φαγητό, έρχεται η σειρά για να φτιάξουμε το κοκορέτσι και το αρνί για να είναι έτοιμο την Κυριακή το πρωί που σηκωνόμαστε αξημέρωτα για να φέρουμε κλήματα από το αμπέλι για τη σούβλα.
Μέχρι και φέτος-πρώτα ο Θεός- το Πάσχα για την οικογένειά μου είναι η ωραιότερη γιορτή της χριστιανοσύνης, γιατί μαζευόμαστε όλοι μαζί για να το γιορτάσουμε. Καλό Πάσχα σε όλους!”
Γιώργος Μανινάκης
Πάσχα στο χωριό
“Θυμάμαι έντονα τη μέρα του Επιταφίου στο χωριό μου. Μ. Παρασκευή να σηκωνόμαστε πρωί πρωί τα κορίτσια και να πιάνουμε όλη τη γειτονιά με τα πόδια να ζητάμε από τις νοικοκυρές λουλούδια για να στολίσουμε τον Επιτάφιο. ‘Άλλες πρόσχαρες κι ευγενικές μας είχαν έτοιμα ολόκληρες αγκαλιές λουλούδια κι άλλες μας έλεγαν να μην ακουμπήσουμε ούτε κλαδάκι! Κι έπειτα τα πηγαίνουμε στην εκκλησία για να γίνουν μπουκέτα και να στολίσουν τον Επιτάφιο. Περνούσαμε μια κλωστή σε βελόνα και περνούσαμε μαργαρίτα-μαργαρίτα και κάναμε ολόκληρες κορδέλες. Μοσχομύριζαν άνθη λεμονιάς σε όλη την εκκλησία! Πήγαινε 10 η ώρα και ήταν έτοιμος ο Επιτάφιος για τη λειτουργία των «Ωρών».”
Σταυρούλα Δεληγιαννάκη
Πασχαλινά έθιμα
“Έρχεται το Πάσχα και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Μεγαλώνοντας (δηλαδή από τα 14 και μετά) μου φαίνονται όλα ίδια, βαρετά. Δεν υπάρχει η αίσθηση της γιορτής μέσα μου, δεν είναι όπως παλιά που περίμενα με λαχτάρα τη διαδικασία της προετοιμασίας: τα κόκκινα αυγά, τη λαμπάδα μου, την ώρα του «Χριστός Ανέστη» αγκαλιές και χαμόγελα. Την επόμενη μέρα έρχονταν στο σπίτι δυο-τρεις φίλοι των γονιών μου κι όλοι μαζί ετοίμαζαν το αρνί για τη σούβλα (αν κι εμένα δε μου αρέσει το αρνί). Όλα αυτά τα έθιμα τόσα και τόσα χρόνια τα ακολουθούσαμε πιστά, τώρα πιο χαλαρά. Προσωπικά μου αρέσει το καινούριο έθιμο του δώδεκα παρά ένα πάμε στην εκκλησία και δώδεκα και ένα φεύγουμε!”
Giani Koci
